Невялікае сяло Имантау ў Паўночна-Казахстанскай вобласці з насельніцтвам каля двух з паловай тысяч чалавек за параўнальна кароткі тэрмін стала «сталіцай петуній» і дае ільвіную долю падатковых адлічэнняў для ўсяго Айыртаўскага раёна, паведамляе Петрапаўлаўск. .news са спасылкай на Палату прадпрымальнікаў. – Каля 15 гадоў таму мой цесць Кузахметаў Ідрыс вырашыў заняцца развядзеннем петуній. Убачыўшы, наколькі вялікі попыт на гэтыя кветкі, ён прапанаваў адной сям'і спачатку вырасціць петуніі. Я ім стварыў умовы, пабудаваў цяпліцы. Пасадзілі кветкі, вырасцілі, а ён выкупіў. Тады ён прапанаваў іншай сям'і заняцца вырошчваннем кветак. Зараз цяплічнай справай займаюцца адразу 150 гаспадарак, дзе задзейнічана больш за 500 вяскоўцаў. Дазволіў ім стаць на ногі, а потым проста пайшоў на пенсію», — распавядае прадстаўнік таварыства аграсельскага турызму Ільнар Галямшын. Асноўныя пастаўшчыкі насення - Галандыя і Амерыка. За гады развіцця кластара бездакорна адладжана лагістыка. Збояў у забеспячэнні насеннем няма. Кошт кілаграма насення - да паўтара мільёна тэнге. Практыка паказала, што галандскія петуніі добра прыжываюцца на поўначы Казахстана. Мясцовыя жыхары ўжо настолькі дасведчаныя кветкаводы, што вызначаюць, якога колеру будуць кветкі, па краі лісця. Спецыяльнай падрыхтоўкі не было – усе вучыліся на практыцы. Укараняюць сучасныя тэхналогіі паліву, эксперыментуюць. «Гэта быў паступовы працэс. Параілі адзін аднаго. Працавалі адзін на аднаго, потым стварылі дома ўласную цяпліцу і пачалі самі вырошчваць. Яны не спаборнічалі паміж сабой. Хаця ўсё ж ёсць здаровая канкурэнцыя. У кагосьці кветкі прыгажэйшыя, у кагосьці аранжарэя лепшая, – тлумачыць Ільнар Галямшын. Кветкавы бізнес тут развіваўся практычна без дадатковых субсідый і датацый з боку дзяржавы. Нягледзячы на тое, што кошт сучаснай тэхналагічнай цяпліцы сёння дасягае 10 мільёнаў тэнге, за дзяржаўнай фінансавай падтрымкай звярнуліся адзінкі. У 2019 годзе, згодна з бізнес-дарожнай картай, адзін з жыхароў атрымаў інавацыйны грант, ён узяў сродкі на зварачнае абсталяванне – зрабіць печы для цяпліц. Па словах Ільнара Галямшына, цяпер пра імантаўскія петуніі ведае ўся краіна. За таннымі кветкамі сюды прыязджаюць нават з самых аддаленых рэгіёнаў. «Шукаць рынкі збыту практычна не трэба. Усё з вуснаў у вусны. У прынцыпе, усе толькі і чакаюць пакупнікоў. Асноўныя рынкі збыту - Нур-Султан, Какшэтаў і Петрапаўлаўск. Калі, напрыклад, пад капіталам адна цяпліца, туды ніхто не ходзіць. А ў Імантау 150 цяпліц, і ўсе сюды едуць. Але, напрыклад, у 2021 годзе прыехалі з Шымкента, купілі тут петуніі. Пасеялі ў сакавіку, але ўдарылі замаразкі, і прыйшлося зноў купляць», — распавядае Ільнар. Як і ў любым іншым бізнэсе, тут не абысціся без праблем. Гады пандэміі сталі цяжкімі для мясцовых жыхароў. «Кожны год сітуацыя розная. Год пандэміі паказаў, што кветкі ў такі перыяд не так папулярныя. У 2020 годзе людзі не маглі прадаваць кветкі. Выкінутыя тысячамі, дзесяткамі тысяч. Гэта вельмі цяжкая праца. Калі панізіцца тэмпература, моцны вецер – усё можа загінуць, – дзеляцца мясцовыя жыхары. Нягледзячы на ўсе цяжкасці, вяскоўцы не плануюць шукаць іншыя бізнес-нішы. Кошт зямлі і нерухомасці тут сувымерны са сталіцай, бо наяўнасць цяпліцы тут — залог паспяховага бізнесу. – Ёсць мэтазгоднасць, калі адна гаспадарка вырошчвае са ста тысяч кветак за сезон. Пры кошце ў 45 тэнге гэта больш за 4 мільёны тэнге. Тры месяцы інтэнсіўнай працы, калі мясцовым жыхарам няма часу ні паесці, ні паспаць – сакавік, красавік, май. У астатнія месяцы вядуцца толькі падрыхтоўчыя і рамонтныя работы. У кожнай цяпліцы працуе не менш за 3-4 чалавек. Сям'я можа самастойна вырасціць 50,000 тысяч раслін. Прычым, калі тут закупачная цана складае 45 тэнге, то ў горадзе кошт такіх петуній даходзіць да 600 тэнге за кветку, дзеляцца мясцовыя жыхары. Адзіная праблема, па словах вінаградараў, — недахоп рабочых рук. Мясцовыя кветкаводы гатовы плаціць пяць тысяч тэнге ў дзень, што нядрэнна для сельскай мясцовасці Паўночна-Казахстанскай вобласці.