З з'яўленнем цяпліцы ў жыхароў з'явілася больш магчымасцяў для добраўпарадкавання тэрыторыі.
Якая ваша любімая кветка? Пышная астра, вытанчаны цюльпан, а можа, вытанчаная ружа? Ці ўсе разам? Пакуль мы самі высвятлялі свае “кветкавыя” прыхільнасці, на гарызонце з’явіўся Смародзінскі Дом культуры. Дзверы адчынены, слугі Мельпамены і Тэрпсіхоры гатовы сустракаць гасцей. Пойдзем на сустрэчу.
— Ой, петунія! Яшчэ адзін. А яшчэ цэлая паляна – не даязджаючы да месца сустрэчы, пераносім позірк і ўвагу на садаводчую работу работнікаў культуры.
Робім спрытны паварот галавой і ўводзім позірк у мясцовую адміністрацыю – і вось петунія. Выпадковасць або парэчка - заўзятыя аматары яркай садовай прыгажосці?
– Гэта мая радасць, мая страсць, мая пятуння! – Наша сустрэча з загадчыцай Смарадзінскага Палаца культуры Людмілай Сошынай пачынаецца з цікавага моманту, пасярод дзвюх яе стыхій: кветак і культуры.
Пятнаццаць гадоў таму яна стаяла ля штурвала мясцовай культіндустрыі, менавіта тады на вуліцах вёскі пачалі з’яўляцца першыя парасткі яе любімай петуніі. Добраўпарадкаванне тэрыторыі, як аказалася, хоць і з’яўляецца прыярытэтам для бюджэтнікаў, але вельмі затратна. У першую чаргу гэта закранула энергарэсурсы, «усё трэба было рабіць сваімі сіламі».
Вясной красаваліся прыродныя прыгажосці не толькі ў звыклым месцы пражывання, але і на падваконніках Смарадзінскага Дома культуры. Цуды? Не, даволі банальная праца творчага калектыву. Летась вырасцілі 6,000 тысяч парасткаў петуній.
– Гэта было сапраўднае выпрабаванне для ўсёй каманды. На работу прыходзілі загадзя, пасля працоўнага дня пачыналася “дабаўка”. Усё трэба паліваць, падкормліваць, пікіраваць, кожны парастак паварочваць, каб расліна развівалася раўнамерна. Вы не паверыце, але нашы “дзеткі” выраслі ў звычайных пластыкавых шкляначках – калі гаворка заходзіць пра сваіх “гадаванцаў”, Людміла Мікалаеўна мяняецца з твару.
Да самаадданай дадатковай працы работнікаў культуры падключыліся работнікі адміністрацыі, школы і іншых устаноў. У лістападзе-снежні ўсе разам куплялі насенне. Калі на пошту прыходзіла вялікая пасылка, толькі самыя недасведчаныя задумваліся аб яе змесціве. Што там? Пятуння! Праўда, пакуль у выглядзе маленькага і безабароннага зярнятка.
І вось… наш позірк на сустрэчы вабілі сёлетнія першыя плёны сумеснай працы смародзінскіх актывістаў – свежазаквітнелыя петуніі цёмна-фіялетавага колеру. Яшчэ далікатныя сцеблы ледзь трымаюць вялікі і маляўнічы кветка:
«Два месяцы таму гэта быў маленькі парастак. Выкінулі б, але ў мяне дэвіз: кожны мае права на жыццё! Даю шанец і веру ў кожны парастак да апошняга.
Але гэта ўсё перадгісторыя, хоць у нашым выпадку яна адыграла вялікую ролю.
– Як было б добра, калі б у нас была цяпліца, – такая размова ішла на чарговай планёрцы. Пагаварылі пра ідэі, праходзіць час, і даведваемся пра ініцыятыўныя праекты – неахвотна (з абодвух бакоў – аўт.) пакінулі размову пра яе любімыя колеры і перайшлі да працягу аповеду.
Праект па вырошчванні расады аднагадовых кветак для добраўпарадкавання тэрыторыі Смародзіна спадабаўся не толькі ў нашым раёне, але і атрымаў асаблівую ўвагу на абласным узроўні. Ідэя прарыўная, але яшчэ больш паспяховай стала яе абарона ад Людмілы Мікалаеўны. Надзвычай шчырай і аб’ёмнай была гаворка пра мэтазгоднасць стварэння цяплічных гаспадарак і неабходнасць добраўпарадкавання сельскіх тэрыторый.
– Запрашаю вас у наша каралеўства! – доўгачаканыя словы. Збіраемся агледзець цяпліцу – своеасаблівы, таксама плён сумеснай працы ініцыятыўнай групы вёскі. Сёлета прайшло фінансаванне, і на тэрыторыі сельвыканкама пачалося будаўніцтва “парэчкавай цяпліцы”.
Будынак ужо гатовы прыняць першых гасцей саду: вада, электрычнасць, ацяпленне – у аранжарэі ёсць інфрачырвоныя лямпы. Праўда, у гэтым сезоне парэчкі не паспелі скарыстацца новым набыццём, вырашылі ў апошні раз звярнуцца да старога «падваконніка». Але гэта апошні раз!
Плошча цяпліцы дазволіць вырасціць больш за 10 тысяч парасткаў. Натуральна, асартымент будзе пашырацца – да любімых петуній дададуцца гацанія, сальвія і календула. А каб цяпліца не прастойвала ў міжсезонне, у начальніка аддзела Смарадзінскага краю Марыны Вахрушавай узнікла ідэя абрэзаць у ёй шматгадовыя кусты. Праз пару гадоў можна падумаць пра свой фестываль “Парэчка ў цвіце”…
– Што ж, мы гатовы ўсё давесці да ідэалу, калектыў у нас дружны, спакойны. Душа радуецца, калі бачыш вынік сваёй працы, які можа радаваць не толькі цябе, але і навакольных – наш суразмоўца зараджаны на плённую будучыню.